از دیروز چنان حالم بد است که نمی‌دانم چگونه می‌گذرد. بله تعجب دارد. آدمی که هر ساعتش برنامه‌ریزی دارد و وقتی برای تلف کردن برای خودش نگذاشته حالا روزهاش را به آسانی بدون سود چندانی می‌گذارند. چه جوری یه نفر به سراشیبی سقوط می‌رسه؟ چه جوری می‌شه که سقوط می‌کنی؟
مدتی گفتم، زندگی مزخرفه، زندگی لذتی نداره، زندگی ارزشش تو چیزهایی است که داشته باشی خوبه و نداشته باشی بد!
اما حالا می‌گم زندگی مزخرف نیست، زندگی هم لذت‌هایی داره، زندگی همیشه ارزشش را داره، حداقل به‌خاطر خود زندگی!!
این‌ها را نخوام چه باید کنم؟
شیرینی روز عیده، بهتره تو کارتون باشه، مرتب باشه، منظم باشه. یه چیزی تو مغزم وول می‌خورد، گفتم، «یه مرد متاهل شب عید قربان چقدر شیرینی باید ببره خونه؟» دنبال جوابش می‌گشتم که صدایی گفت:
چند سال پیش وقتی می‌خواستم برم سرکار و مشغول فعالیت مالی بشم، از برادرهام خواستم که اگر جایی می‌شناسن معرفی کنند. دو برادر لطف کردن و مرا معرفی کردن. ولی مکان‌هایی که کار کردم هیچ‌گونه سنخیتی با تحصیل، روحیات و توانایی‌های من نداشت. از این جهت تو هیچ کدوم بند نشدم. سعی کردم خودم شغلی دست و پا کنم. توی روزنامه می‌گشتم، کاریابی هم ثبت نام کردم و چند جا هم رفتم ولی فقط می‌خواستن بی‌گاری بکشن. این اندیشه را داشتن، چون این پسر، از روزنامه و یا کاریابی اومده پس با کمترین مبلغ می‌شه به کار گرفتش. یک ظلم به تمام معنا بود در حقم. این اندیشه کی از بین می‌ره، کی به توانایی و تجربت توجه می‌کنه؟