قول

با خودت عهد می‌کنی،‌ به خودت قول می‌دهی، آن‌قدر برایت اهمیت دارد که برای شکستن قول و عهد، جریمه تعیین می‌کنی. ‌ دیشب به سبک قدیمی‌ام خود را تنبه کردم. وقتی کچل می‌کنم، انتهای درد و سختی‌ام. هیچ راه‌گریزی نیست، با این سبک خود را سبک می‌کنم. خودم خودم را بهتر می‌شناسم. وحشتناک‌ترین تنبیه برای من کچل کردن. این را قبلا تجربه کرده‌ام. توی باشگاه ارشد بودم،‌ جریمه خطا کار را کچلی گذاشتم، تا خودم نتوانم خطا کنم. یک بار هم کچل نکردم در آن دوران. ولی این چند سال، براحتی چند بار بی مو شده‌ام. شاید خنده‌دار باشد این مسئله ولی برای من اهمیت زیادی دارد.

وقتی قول‌هایت کم اهمیت می شوند،‌ وقتی براحتی قول‌هایت را می‌شکنی، می‌شوی مثل کسی که دیگر قبولش ندارم. مردانگی‌اش را خشکیده می‌دانم. از کنارش به راحتی رد می‌شوم،‌ بدون اینکه اهمیتی داشته باشد، چه هست،‌ چه نیست. مرد است و قولش.
پ.ن: هنوز از پا نشسته‌ام.