یکتایی

آقای دکتر اشراقی، 30 سال است که با خانواده‌ی ما آشنا هستند. از پدر و مادر در گذشته، تا این روزها که فرزندان و نوه‌های آنها هم پیش او معاینه می‌شوند. همه‌ی ما را می‌شناسد و ما هم او را. در واقع یک جورایی پزشک خانوادگی ما هستند. قلق بدن همه‌مان دستشان است. می‌داند کدام‌مان چه لِمی داریم،‌ چه شکلی و با چه داروهایی زود و بهتر خوب می‌شویم. امشب من و مادر، با هم پیش اقای دکتر بودیم. مادرم مثل من آنفولانزای شدید گرفته‌اند (گفتم که خوب شوم بقیه مریضی‌شان شروع می‌شود) برایم جالب بود که نوع دارو و کمیت آن‌ها برای من و مادر خیلی فرق داشت.
اگر مقداری دقت در عملکرد دکترها داشته باشید، فرق بین دکتر آگاه از خصوصیات و طبع شما، با دکتر ناآگاه چقدر زیاد است. اصطلاحا مردم می‌گویند، «دست اقای دکتر سبک است». برای همین سالهاس دکتر دائمی آن‌ها شده است. خیلی‌ها مثل خانواده ما 30 سال است، پیش دکتر دیگری نمی‌روند. اگر هم بروند، خیلی راضی نیستند و یا مثل من کاملا پشیمان می‌شوند (تجربه دیروز من).
طبیب یکی، یار یکی. این یک بودن، چقدر قشنگه. شکر که خدا یکی است، تک است، بی‌همتاست. زیبایی خلقت در یکتایی هاست.

خارج از متن:
آن شب برایت نوشتم که کمک می‌خواهم، من «هیچ کس» را انتخاب کرده‌ام و در این راه حالا کمک می‌خواهم. از اینکه در مسیر باز بمانم، ترس وجودم را فرا گرفته بود. انگار که داشتم داشته‌هایم را از دست می‌دادم. کمک خواستم، ولی جواب روشنی ندادی، در واقع جوابی که مرا راهنما باشد ندیدم. و بعد یادم افتاد، راهنما نیز تنها یکی است. همه وسیله‌ایم. برایت گفته بودم که تا حرفی «نرسد» نمی‌شود چید.

گاهی وقت‌ها دلت می‌خواهد شب‌هایی که ماه کامل است، خیره شوی به ماه، هوای چشمانت را ابری کنی، ابری کنند، دلت می‌خواهد حرف بزنی. مقداری که بگذرد دیگر نیاز نیست ماه کامل باشد. با نیمه‌ی نیمه‌ی ماه هم حرف می‌زنی، بعد اینقدر دلت می‌گیرد از دوریش که با هلال‌ش هم حرف می‌زنی، بعد دیگر هلال هم نباشد، ماه هم نباشد، آسمان شب، تیره باشد و حتی ابری و بی‌ستاره‌های قشنگ، باز هم حرف می‌زنی، حوصله را ابری می‌کنی، چشمانت و دلت...
چون ماه نیز یکی است.